People can't stand her sight.
With a groovy face and a flappy skin
propped up by a thin frame-like curtain of life
she walks the streets at odd times.
Dusty myths gather around her existence.
Journeys start over
when someone spots her in sight.
They rush inside, to avoid
all ill luck in their path.
No chances are taken.
Like an innocent child from bad influences
she is kept away, from anything living.
Her identities dissolve, one by one
like her bones
and she grows backwards, into nothing.
5 comments:
Like an innocent child from bad influences
she is kept away, from anything living.
Delightfully surprised. Nice and deep touch!
The 'anti'/'opposite' outlook (not in a negative sense) offers quite an insight.
For instance consider సుద్దాల అశోక్ తేజ, who writes in అమ్మ చెప్పింది:
మాటల్తో స్వరాలే శికారుకెళితే గీతం
అందంగా నిశబ్దం తలొంచుకుంటే సంగీతం
@BP
Thanks Pravin. Yes, absence makes a stronger statement sometime.
నిశ్శబ్దానికి మాటాలుండడం ఒక కవికే అర్థం అవుతుందనుకో. మామూలుగా నిశ్శబ్దానికి అర్థం రెండు మూడు మాటలకు మించి ఉండదు.కవికి అది ఒక ఖండం లాగ కనిపించక మానదు.కాని,అన్ని నిశ్శబ్దాలకి అర్థాలు వెదకటం ఒక మహా యఙ్నమే. అందువలనే నాకు నిశ్శబ్దానికంటే మాటలే బోధపడతాయ్.
This is touching.. really stirring ..
esp the last three lines.. growing into nothing ..
@Aria
Thanks. Thanks for your reading.
Beautiful!
"Her identities dissolve..."
I'm surprised this coincided with my state of mind 5 min back.
Post a Comment